Rozdział 31

**Z perspektywy Peam**


      Wyciągnęłam Nev od Thomasa i wzięłam do mieszkania Nialla. Kiedy tam weszliśmy szybko rzuciła swoje rzeczy w kąt w holu i we trójkę weszliśmy do środka.
 -Ładnie tu masz- odezwała się do brata.
 -Wiem, trudno żebym nie miał- wystawili sobie języki, a ja przewróciłam oczami- zadzwonię do reszty. O! Albo chodźmy do naszego apartamentu, tego wspólnego, jest tam więcej miejsca, niż tu.
 -A po co? Chcesz imprezę urządzać?- nie rozumiem po co było wszystkich zwoływać, ale może jednak spotkaniem z Harrym bym nie pogardziła...
 -Jeśli chcesz to możemy, ale pomyślałem, że dziś może jakąś wspólną nockę byśmy zrobił. Nie Peam, nie taką wspólną nocke jaką sobie możesz wyobrażać z Stylesem- dałam mu kuksańca w ramie i chrząknęłam.
 -uuu... No, no Peam. Nie wiedziałam, że lecisz na niego!- wtrąciła blondynka.
 -Zamknij się, nie komentuj. Niall kontynuuj swoją wypowiedź.
 -Ok, więc... dawno wszyscy razem nie byliśmy to może filmy?
 -Znowu? Nie macie co innego do robienia? Tylko siedzicie przed telewizorami i żrecie czipsy popijając colą. Ludzie! Może coś oryginalniejszego?! Nie wiem... jak wspólna kolacja przy świecach! Bardzo romantyczna i nie było tego u nas. I nie liczy się pizza przy lampce!
 -W sumie to może po prostu zwykła kolacja robiona przez nas? A do tego możemy iść potem na podwórko pograć w coś- uśmiechną się- Na przykład w nogę.
 -O NIE!- Od razu się sprzeciwiłam- Ostatnim razem złamałam tą nogę! Nigdy więcej piłki nożnej.
 -To było dobre parę lat temu. Nie przesadzasz czasem? Możesz siedzieć i się patrzeć, albo poodbijać sobie siatkową co tobie wychodzi dobrze. Jako jedyne.
 -To nie było miłe. Która godzina?
 -13:30, idę odpocząć przed telewizorem z czipsami i colą do czasu wyjścia, ktoś ze mną?- No Nev ostatnio nie oglądała chyba filmów, ale ja tak. Więc może pójdę wziąć prysznic...



**Dwie godziny później z perspektywy Neave**



    Weszłam na dużą posiadłość otoczoną wysokim białym murem. Z boku był podjazd a na przeciwko ogromna willa. Z lewej stolik i grill, a z tyłu z tego co wiem podwórko do robienia czegokolwiek się chce oraz mały basen. To się nazywa życie!!! Zachwycona rozglądałam się, a kiedy weszłam do środka to tylko kopara mi opadła. Nowoczesny bogaty wystrój, wszystko POSPRZĄTANE! Pewnie ze trzy pokojówki tu pracują na utrzymanie porządku. Zdjęłam trampki i razem z Peam przeszłyśmy do salonu. Stały tam dwie skórzane kanapy a przed nimi ogromna plazma powieszona na ścianie. Obok był też kominek a po przeciwnej stronie pomieszczenia dwie komody oraz półka z poustawianymi różnymi rzeczami i zdjęciami. Na podłodze znajdował się jasny puchaty dywan w większości przykrywający ciemne panele. Ściany były pomalowany na czerwony a sufit ozdabiał srebrzysty żylandor. Zasłony były w brązie przy jasnych firankach. Naszą fascynacje przerwał wchodzący tu Louis.
 -Dzień dobry. Witam, chcecie coś do picia, kawę, herbatę?- Skrzywiłam się na uprzejmego chłopaka z wielkim bananem udającego dobrego gospodarza.
 -Nie, dzięki- Odpowiedziałyśmy równo.
 -Nie bójcie się, nie ma trucizny. El robi.
 -Oo, to dziewczyny też są?- Zdziwiłam się, ale przecież to chyba było oczywiste. Przecież to dom ich chłopaków!
 -No, są w kuchni z Harrym i robią zapiekanki. Reszta w pokojach. 
 -Jakaś nowość. Sami robicie coś w piekarniku? A czy to nie grozi spaleniem wszystkiego?- Peam zachichotała i poszła w kierunku wskazywanym przez Lou do kuchni. Niall mnie wyminą i rozsiadł się na kanapie tak jak Liam, który przed chwilą zszedł z góry. Wzięłam oddech i poszłam do kucharzy, jeśli tak można było nazwać ludzi pośród wielkiego bajzelu. Oby to chociaż smakowało... Przywitałam się i siadłam przy blacie obserwując wszystkich.
 -Hej Neave- usłyszałam chłodny i zarazem słodki głos ... Perrie. Odwróciłam się na siedzeniu i spojrzałam na jasnowłosą stojącą z rękami opartymi na biodrach.
 -Cześć Perrie- odpowiedziałam równie ostro.
 -Dawno cię nie widziałam. Co się stało?
 -Małe problemy, dzięki za troskę- uśmiechnęłam się sztucznie- A co tam u ciebie? Jak się układa z Zaynem?
 -Wszystko w porządku i bardzo dobrze nam ze sobą. A ty znalazłaś sobie kogoś?
 -Nie, nie spieszę się z tym. Mam co innego do roboty niż podlizywanie się chłopakom i machaniem przed nimi tyłkiem i cyckami.
 -No nie dziwie się. Z takimi kształtami pupy trudno to zrobić- Zgryźliwie prychnęła.
 -No czasami mniejszy a kształtniejszy fajniejszy niż taki tłusty, że nie trzeba się wysilić by nim potrząść. Sam sobie daje radę- Potrzepałam rzęsami i już miałam coś dopowiedzieć kiedy Malik wszedł i cmokną ją w policzek. Co za dupek.
 -Cześć skarbie, zobacz. Neave przyszła, a wy się tak o nią martwiliście- chłopak przytakną jej i spojrzał na mnie rozżarzonymi oczami, że aż cieplej mi się zrobiło więc tylko się blado uśmiechnęłam i odeszłam do Danielle krojącej warzywa na surówkę. Nie chciałam nikomu mówić jak nie lubię tej baby, ale chyba Dan podziela moje zdanie.
 -Wredna suka- syknęłam. Dziewczyna podniosła na mnie pytający wzrok, więc kiwnęłam głową na flirtującą parę. Podniosła lekko kąciki ust jakby mnie rozumiała.
 -Co tym razem zrobiła?
 -Jest tu. Na każde jej słowo chce mi się rzygać.
 -Musisz to wytrzymać, zwłaszcza jeśli chcesz jej zabrać chłopaka. Bądź cierpliwa.
 -Co? Stop. Od kiedy ja chce zabrać tego dupka tej szmacie? Oboje są siebie warci, znajdę kogoś lepszego- westchnęła i spojrzała na mnie jakby błagalnym wzrokiem.
 -Przestań tak mówić. Nie ukrywaj, że coś cię łączy z Malikiem, zwłaszcza po wiesz czym. Poza tym, od początku jakoś tak byliście ze sobą w dziwnych stosunkach.
 -Co przez to rozumiesz?
 -No.. nie wiem. Wasze spojrzenia, rozmowy. Wszystkie kłótnie. To nie była jakaś złość, tylko jakby pokazanie wyższości.
 -A co jak jednak od samego początku go nie lubię? Po prostu mnie odpycha od niego?
 -Chyba chciałaś powiedzieć przyciąga. Wywal tą tapeciare jak najszybciej.
 -Mogę już teraz wyrzucić ją na zbity pysk, tylko chyba nie uszło by mi to na sucho. Zwłaszcza u Zayna. By mi dał za takie coś.
 -Czyli jednak przystajesz, że liczysz się z jego zdaniem, a jednak chcesz mu zrobić na złość.
 -A ty co? Psycholog?
 -Ej, spokojnie. Chce ci pomóc.
 -Jakoś ci to nie wychodzi. Zwłaszcza, że za jakieś trzy-cztery dni wracam do domu i koniec tych wakacji. Oni mogą się pukać co noc i nie obchodzi mnie- dziewczyna westchnęła i patrzyła z politowaniem- no co? Co mam zrobić?- jej mina wskazywała że na coś wpadła. Potem uśmiechnęła się chytrze i pociągnęła mnie za nadgarstek do przedpokoju.
 -A gdybyś tak... no wiesz, skoro jego jednak coś go do ciebie ciągnie, to jakbyś go trochę ten..
 -No mów normalnie- niecierpliwiłam się.
 -Idź tam i pocałuj go przy niej. Ona się wkurzy i zacznie się drzeć i wyjdzie a jak zechce się bić to będę ci wiwatowała i trzymała kciuki za twoją wygraną- pokazała zaciśnięte kciuki.
 -Nie ma mowy. Odwala ci? Nie zrobię z siebie zdziry tak jak ona.
 -Spójrz na te dobre strony. Pomożesz tym biednym domownikom w pobyciu się tego ścierwa...
 -O czym gadacie?- Wstąpiła Eleanor.
 -Yyy....
 -O tym żeby Nev wywaliła z domu Edwards- wyszczerzyła się mulatka.
 -O! Wtajemniczycie mnie?! Kocham takie akcje!
 -Cii... Namawiam ją żeby jej dowaliła całując się z Malikiem. A potem przywaliła jej w morde i wykopała z domu!
 -A ja myślałam, że to ty jesteś ta normalna, rozważna i najmniej agresywna. Spokój to chyba tylko połowa ciebie- powiedziała w zdumieniu El.
 -To co działamy?
 - N I E. Koniec kropka!- weszłam z powrotem do kuchni a niepocieszone dziewczyny za mną.

    
   -Nev? Mogę cię na chwilę?- zamroziło mnie normalnie. Odwróciłam się na pięcie stając przed Malikiem a za nim zobaczyłam El i Dan podnoszące kciuki w górę. Przytaknęłam ledwo zauważalnie i poszłam za nim na górę nerwowo się oglądając. Weszliśmy prawdopodobnie do jego pokoju. Miał czarne ściany i szaro-białe meble. Zostawił uchylone drzwi. Zapewne wyczuł, że nie czuję się tu swojo.
 -Słuchaj, wiem... że masz coś mojego. I nie prosiłbym o zwrot, bo nie są mi potrzebne mam... yy nowe, ale jednak chce żebyś mi oddała wszystko co wzięłaś- przełknęłam gulę, która urosła mi w gardle i odezwałam się suchym głosem.
 -Po co skoro nie są ci potrzebne?- siadł na łóżku przykrytym białą kapą.
 -Bo boję się, że... ciebie pokusi i je weźmiesz- spojrzał spod wachlarza rzęs. Spuściłam wzrok na podłogę i poczułam, że robi mi się cieplej, ale zaraz odzyskałam pewność siebie i nabrałam ducha walki, żeby nie oddać mu tego. Nie, że ja bym to chciała, ale jak będzie brał podwójną dawkę... będzie za dużo. I będę miała poczucie winy.
 -Nie wmówisz mi, że się o mnie martwisz- syknęłam ostrym głosem.
 -Jeśli uważasz, że kłamie nie będę próbował cię do tego przekonać. Po prostu....
 -Chcesz się zaćpać na śmierć- dokończyłam w mojej wersji.
 -Nie. Czy nie możesz być raz tak miła i pójść na ręce i mieć spokój?
 -Sory, ale życie nauczyło mnie, żeby nie dawać komuś czegoś co może mu zaszkodzić.
 -A więc to ty się o mnie martwisz. Spokojna głowa, zatroszczę się o siebie.
 -Nie sądzę- wstał i podszedł kilka kroków. Nie ruszyłam się czekając co zrobi, albo powie. Jednak milczał co mnie niepokoiło. Wydawał się z pozoru rozluźniony, ale ja wiem, że jest spięty i próbuje tylko zamącić mi w głowie.
 -Nie oddam ci ani prochów, ani żadnych tabletek. Nie mam ich.
 -W takim razie mam wierzyć, że się ich pozbyłaś tak?
 -W pewnym sensie... Tak.
 -Wszystkich? Chwila... jak to w pewnym sensie? Co zrobiłaś?
 -Czy to ważne?
 -Dla mnie tak- Spojrzałam głęboko w jego oczy i dostrzegłam jakieś nutki nadziei, tylko nadziei na co?
 -Mam tylko trochę. Tylko trochę mi zostało.
 -Jak to zostało?! Ty... ty je wzięłaś... wciągałaś?- Zacisnęłam szczęki czekając na jego reakcję. Była zbyt gwałtowna. Chwycił swoimi dłońmi moje ramiona i czułam się jakby parzył mnie spojrzeniem- Nie dawaj mi kolejnego powodu na to żebym myślał o tobie w inny sposób niż znajomej- jego oczy złagodniały i wręcz zachłannie wpił się w moje usta, nie opierałam się i wręcz przeciwnie, uświadomiłam sobie jak bardzo uwielbiam jego dotyk. Serce zaczęło galopować, a ręce trząść. Umysł szwankował, że aż zakręciło
ię w głowie. Objął mnie w talii, a ja mu zarzuciłam ręce na ramiona. Przyciągną mnie mocno do siebie, że czułam ciepło jego ciała. Kiedy zaczął muskać moją szyję dobyłam się głosu.
 -Czyli jednak nie myślisz o mnie jak zwykłej złośliwej znajomej?
 -Nie. Ja po prostu za tobą szaleję- wymruczał, a drzwi w tym momencie otworzyły się z uderzeniem wściekłości.

__________________________________________
Siemcia. Przepraszam, że dawno nie dodawałam rozdziału. Jak się podoba? :D